1.
(V-oroz-m-gip, G-goi ap. A; Mg PAbVoc);
atrakala. Riña, pendencia, reyerta.v. atele, ateleka. Baña orrelangorik aitatuten badozu emen, izango da atralaka ta baralla andiren bat. MgPAb 60.
Etxe utsa, atralaka utsa. Ib. 122.
Euren amodio aragizkua laster desegiten da, ta bizi oi dira lera ta atralaka gogorrian. CrIc 170.
Kendu gura izan zituban, sarri, ezer egin baga, usterik gitxieenian illda, gelditu oi diran auzi ta atralakeen peligrubak. JJMgBasEsc 277s.
Itxas-dematik jaiorikoa baño milla aldiz okerragoa izan zan, Patxi zala ta Peru zala, Arranondon sortutako atrakala ta naste galgarria. AgKr 172.
Alkarren arteko goibe, ezta-baida, atralaka ta noizbait baita ikusi ezinak bere. ALEItz 131.
Eztire ixildu, ta orduen izen da atralakie. KkAb II 55.
sense-2
2.(Adv.).Riñendo."Atralakia: atralaka dabilz beti senar-emaztiak, andan en continua camorra marido y mujer"MgPAbVoc.
Beti lera bizian, erroiduban ta atralaka ibilliaz, alkarganako amodiorik eztaukela. CrIc 70.