- etxe-abade
- apate
- apat
- apatia
- arol
- Aitor
- apala
- balda
- at
- athendustatü
- atamüstatü
- ari
- bagant
- lumera
- parada
- barbildu
- barga
- barrandan
- barrundatu
- barruki
- barik
- mazka
- barrabaska
- ardanburu
- ardangrina
- ituten
- ekera
- geun
- daragun
- sorna
- fiat
- fiodera
- gingil
- karkaila
- garbeltxagi
- gargale
- garhi
- gari ‘garatxo’
- gartu
- gesu/gesi
- guda
- ats
- olagarro
- zainezo
- naflatu
- lapar
- makulu
- putiko
- sendor ‘sorta’
- txortan
- urre gorri
- urritu
- erruki
- oxatu
- uztargi
- platuxa
- zumai
- zirotz
- zilar zuri
- bipotz
adareta (abareta 1858: Duv; adareta 1873: van Eys). ■ Ekialdeko hitza (bazt., lap., bnaf.). Aldaerak dira adareta (lap.; adaeta bnaf.), abareta (lap.), arabata (Harr (lap., bnaf.)) eta arabeta (bazt., lap., bnaf.). Golde mota bat adierazten du (Duv abareta da pare gabea zelhaietako, Barbier erreka ziloetan adareta sartuz).
► Arazoak daude adar-ekin lotzeko: formaren aldetik, agian **adarreta esperoko genuen —eta ez legoke argi bukaerako -eta-ren funtzioa—, eta esanahiaren aldetik ere ‘adar’-en eratorria izatea ‘golde’ azalpen eske legoke. Besterik ezean, baliteke maileguaren hipotesia hobetsi behar izatea: cf. bearn aradét ‘golde ttiki’, metatesiz adareta eman lezakeena; erromantzezko ttikigarri arrunta da -et(a), ik. AgudTov s.v. Abar-ek eraginda hartu ahal izan du abareta forma (ik. han), edo baliteke, besterik gabe, bokalartean galdutako herskari ahostuna era ez-etimologikoan berrezarri izana.