- etxe-abade
- apate
- apat
- apatia
- arol
- Aitor
- apala
- balda
- at
- athendustatü
- atamüstatü
- ari
- bagant
- lumera
- parada
- barbildu
- barga
- barrandan
- barrundatu
- barruki
- barik
- mazka
- barrabaska
- ardanburu
- ardangrina
- ituten
- ekera
- geun
- daragun
- sorna
- fiat
- fiodera
- gingil
- karkaila
- garbeltxagi
- gargale
- garhi
- gari ‘garatxo’
- gartu
- gesu/gesi
- guda
- ats
- olagarro
- zainezo
- naflatu
- lapar
- makulu
- putiko
- sendor ‘sorta’
- txortan
- urre gorri
- urritu
- erruki
- oxatu
- uztargi
- platuxa
- zumai
- zirotz
- zilar zuri
- bipotz
fio1 (~1760: Mburu). ■ Gip. eta gnaf. testuetan ageri da. Forma p-duna XIX. mendean hasten da agertzen. Fio izan esapidean erabiltzen da gehienbat (Mburu ez naz bat ere fio, Udarregi beiak onak dirala / oso dira piyo); badago fio egon ere (Bilintx neregana egon liteke fiyo). Cf. fidatu.
► Badirudi sorreran gazt. fío dela, fiar ‘fidatu’ aditzaren indikatiboko orainaldia, lehen pertsona singularreko forma; cf. espero, ameto…