1.
atxakiadun,
aitzakidun,
atxekiadun (V-gip ap. Etxba Eib
),
atxakidun (Lar).
Defectuoso; achacoso.
"Achaquiento, el que se queja de poco mal"
Lar.
"Enfermo, paciente. Atxekixadunez beteta beti osagille aren etxia
"
Etxba Eib.
.
v. aitzakiatsu.
Ganadu aitzakiduna, gari berotua edo serenak jorik dagoana [eman]
.
Gco II 264.
Edo gauza kaltetua edo atxakia-duna esan bagarik ontzat sartu.
Añ
EL2
151.
2.
(Dv).
(El, lo)que tiene excusa.
"
Aitzakiadun, celui qui a un prétexte"
Dv.
Hargatik, oi gizon juiatzen hari haizena, nor-nahi hadien, ez haiz aitzakiadun.
Dv Rom 2, 1 (Lç exkusa gabe aiz, TB eskusik bage zare, Ol zuribiderik ez duzu).