(gral.; Dv, H; ollo- Añ, Izt 4v, H; oillo- Urt V 410), ollortu (Izt 4v) Ref.: A; Iz ArOñ; Izeta BHizt2 .
(Aux. intrans. y trans.). Acobardar(se), amilanar(se). "Pendejarse" Añ. "Devenir poule; au fig., perdre toute énergie" Dv. "Devenir pusille, pusillanime, timide, lâche" H (que cita dos ejs. de Astar). " Oillótu, kokótu, amilanarse, desganarse, debilitarse" Iz ArOñ. " Oilotua, koldartua. Gure gizona arront ollotue dago. Emen denak ollotuek " Izeta BHizt2.
Ez ollotu ta bildurtuteko tentaziñoetan. Añ LoraS 181. [Oraziño onek] deabrua atzeratu, izutu, ollotu ta bildurtzen dau. Añ MisE 21. Ain eukazan olloturik arerijuak, ze etzirian azartuten inora juaten. Astar II X. [Mendiak] esango leuskiguez añ / egi garbiak, / olloturik gaur gagozanentzat / lotsagarriak. AB AmaE 41. Ezgaikezuz geiegi oillotu, biar edo etzi iñoiz baiño gogorragoak izan bearko dogu-ta. Ag AL 32. Gizon andiai nunbait ere gutxitan itz egiten ta gero oilotu egin zaigu. A Ardi 93. --Josepe dea oilotu? --Ba eta Margarita oilartu... In. Lf ELit 44. Etzan egundo eragozpenen eta oztopoen aurrean kikildu, ezta oillotu be. Onaind STeresa 13.
v. tbn. A BeinB 55.