1.
(
c. sg. A; Dv),
ondora.
Acercar(se).
Josue batere bildurtu gabe ondoratu zitzaion.
Lard 111.
Muga-lerrari ondoratzea erabaki zuten.
Anab Usauri 124.
Ondora zaio neska.
"Se le acerca"
.
Or Eus 104 (v. tbn. en contexto similar Or Tormes 57 ondora zanean; Mi 123 ondoratu).
Neskak, xeatu-gaia ondoratzen dio.
"Le acerca"
.
Ib. 102.
Agerreri ondoratu zitzaion izketara.
TAg Uzt 282.
Jaiki, ta arengana ondoraturik, agurtu egin nuen.
Txill Let 43.
v. tbn. Elzb PAd 4. Barb Sup 129. NEtx Antz 154.
(Precedido de gen.).
Begira egon giñan aiek gure ondora arte.
Or SCruz 65.
Arnas-geldika Bikendiren ondoratu zen.
Or Mi 13.
Aren ondora zan ta ura ikustean urrikaldu zitzaion.
Ir YKBiz 267.
Alkarren ondoratu ziranean, batak besteari eutsi naiakin [...].
TAg Uzt 39.
Eta, haurraren ondora zenean, aurpegia suminez gorritu zitzaion.
MEIG IX 106.
v. tbn. Erkiag BatB 100.
2.
"(BN-lab), entornar. Bortaren ondoratzea, entornar la puerta"
A.