1.
(
V-ger ap. A
).
"Aplastarse un objeto. Balea opildu egin zan basatxarriaren buruko azurra jota, la pala se aplastó al dar con el cráneo del jabalí"
A.
(Aux. trans.).
"
Opílddu, opílketia, aplastar una manzana"
Iz
ArOñ
.
Lotan dagoala ari atera zenegioz garaunak, [...] edota adakiz birrindu aren buru-azurra, naiz opildu a egurka.
Larrak EG
1959 (3-6), 216.
Jaiki zan oetik asarratuta, sukaldeko apaletik artu txokolateria, eraman atarira eta atxurrakin jo ta jo, opildu zuan.
And AUzta 73.
2.
(
G-goi, AN-ulz ap. A EY IV 214).
Apelotonar(se), apelmazar(se).
Naiz zaldizkoak, zeiñ oñezkoak, giak galduta, / itsumendiak oso eukazan opillduak.
AB AmaE 449.
Sutautsa opiltzen denean, euria laster.
A EY IV 214.
Ozkarbi egoan; odei zuri-illun opilduak, borobilduak, bakanka, soil soillik.
Erkiag Arran 161.
"(V-ger-m), ophildu (BN-baig), ovillarse la comida en el estómago"
A.
(
-ph- BNc ap. A; Dv).
"Se former en grosse tumeur, abcéder. Eroriko hortarik odola ophildu zaio giltzurrinetan, [...] son sang a formé un dépôt aux lombes"
Dv.
3.
(Con bihotz, 'entristecerse').
Gogoeta horiek begitartea ilhuntzen zioten eta bihotza opiltzen.
Leon GH
1928, 45.
Nigar eta auhen eginen duzuela zuek mundua, aldiz, bozkariatuko delarik; bihotza ophilduko zaitzue zueri.
Leon Io 16, 20 (He, LE tristatuko zarete).