(A, que cita LE Urt 349),
apezaita ((Lar, Añ (apez-aita (G))).
Cura párroco.
v. erretore, APAIZ NAGUSI (f).
Iltzeko zorian ta perillean jarten bada, edo komulgatu behar badu, bere Apez-aitari bere bekatu guziak konfesatzea, ta aitortzea.
Ub 183.
Eskunará izáteko zér errán bearrorduán Apez-Aitak bere hume espiritualeéi, kláro, pláu, ta senzíllki parátuak.
LE Ong 1r.
Gauza fuertea Apaizaita edo erretore, bikario edo Abade batena erran bearra kasi guziai, konfesa zaite.
LE Urt 349 (ms. 124v Apezaita).
Zeren anitz artzai izanik ere an emenka, nola diran obispoak, Apezaitak, bat paratu du guzien buru, au da Aita Santu Erromakoa.
Ib. 188 (cf. voc. final: "apez aita, párroco").
On Joakin Ollokoa, uri onetako apez-aita beneragarria.
Zab Gabon 101.
Jatxi zan bestea amilka, zoroa ziruriela, erriko Apez-aita eta Alkateari ikusi zutenaren berria ematera.
Ib. 91.
APAIZAITA NAGUSI.
Obispo. "Aphezpikua, évêque. id. aphezpukua [...], ipizpikua, apaiz-aita-nagusia" H s.v. aphez.