Orotariko Euskal Hiztegia

Definizioetan (75)

ibilgune.

1. (SP, O-SP 229→A, Lar Sup, H), ibilune (V-arr), ibilkune (V-occ), ibilikune (A Apend) Ref.: A (ibilkune , ibilune); Gte Erd 159 .
Modo de andar, paso. "Démarche" SP. " Ibilgune emaztearena, démarche de la femme" O-SP 229. "Andar (modo de)" Lar Sup. "Porte, andar" A Apend. " Ibilkune motza / bizkorra (V-arr)" Gte Erd 159s. v. ibilera (2).
Emaztearen begiei, begitarteari, gorputzari, edertasunari eta ibilguneari beha egoite hark sua pitzten du. Ax 392 (V 256). Ibilgunean bazuen eskualdun menditarrek bakarrik daukaten halako zalhu arinkeriarik gabeko zerbeit. JE Bur 157. Ibilgunean lehenagoko denboretako moldegaizkeria izpi bat. Ib. 66. Igieraz ain tinel, / ibilgunez ezberdiñ. "Sus pasos desiguales" . Gazt MusIx 107.

"Manière d'aller mis, de s'habiller, mise" H.

2. Conducta.
Ibilgune on bat dadukazuela jentillen artean. He 1 Petr 2, 12 (Dv bizi-molde ).

3. ibilune (Añ).
"Andanzas, ibilluneak " Añ.
Alde egiteko pekatuko bide, lagun ta ibillune urreko guztietarik. Mg CO 65. Len legez duaz bulla guztietara, lengo adiskide, konbersazino ta ibillunetara. Ib. 99.

4. (Dv, A).
"Camino que se tiene costumbre de seguir" A.

Orotariko Euskal Hiztegia