1.
(-lh- SP→Dv, A, Lar, H),
alhame (SP).
Murmuración.
"Detracción"
, "murmuración" Lar.
"Médisance"
H.
"Mención"
A.
Orai nahi dut mintzatu ene kontrako alhamenez, eta errankizunez, zeinak oraidanik entzuten baititut, kanpo alde horietarik erraiten dutelarik ezen, konplituko dudan baino gehiago prometatu dudala.
ES 196.
2.
(V-m ap. A
; Izt 91v).
Tormento, pesadumbre; incordio.
"
Alamena, pesadumbre"
msOch
42.
"
Alamena emon deust, me ha dado la lata"
A.
Arzaraz beti gure nagusi / alamenean ezteus[t] itxi, / Olloa nola iskintokian / gizentzen jaku lotsagerian.
Acto 133s.
Uartu egikezu eulijak ixan oi daben jokerea: kanpora jaurti arren, atzera etorri dakije egitten, eta ni be zuk kanpora jaurti arren, atzera etorriko naiatzu gexu baten zeuri alamena emoten.
Otx 15.
Oba zeunke goru makillea artu ta gorubetan ekin, iñori alamenik emoten etorri barik.
Ib. 164.
Arek eta onek emoniko neke-alamenak sufridurik.
Onaind STeresa 68.
3.
Pasto, alimento.
Abereak bezala zitezken ethorkian, bizian eta akhabantzan. Bazka eta mugarri beretan zituzten alhamenak.
Hb Egia 10.
4.
alemen
(V-m ap. A). "Insistencia" A.
5.
Riña, reconvención.
"
Alámen bat emon, echar una riña. Alámena emon dost, me ha reñido"
Iz ArOñ.
.
ALAMENEKO.
Latoso, enojoso.
Alde nire ondotik ointxe berton eta zuaze inpernuko ondarretara, madari-madari, alamenekuok, alakuok!
Otx 27.
Bakaldunak, alameneko laba aretara lagundu egijoela eskatu eban.
Ib. 88.