1.
arrenga (V-ger ap. A
) .
(Adv.).
Rogando, rezando.
"Suplicando, pidiendo favores. Azkanengo ordurarte gauzak biribildu ez da gero arrenga ibili bea
r, hasta última hora no arreglas las cosas, y luego tienes que andar pidiendo favores"
A.
Arrenka nago auspaz da larri / erru-astunak makurturik.
"Oro supplex et acclinis"
.
Azc PB 31 (en el ms. original eskatuten dot; v. Ur PoBasc 497).
Done Jertrudisen besoa egoan gorpuzki-ontzi-aurrean belaunikaturik, arrenka edo erreguka asi zan.
A Ezale
1897, 4b.
Ez ekin geiago nire belarrijak gortuten zure eskarijakaz, alper-alperrik ixango dozulako arrenka eragotia.
Otx 90.
Ez dausku ezer esan, ordea, bere sendiatzaz, gu arrenga jardun arren.
TAg GaGo 25.
Nagusi, (arrenka) ez zaitez geiago orrela jolasean ibilli!
Sabiag Y
1934, 30.
Usoa auzpeztu zitzaion bere aitari ta arrenka otoi egin zion.
Etxde AlosT 104.
Zure eskuiñean baitago iarririk gure alde arrenka.
Or Aitork 306.
Zoaz arrenka, emariak eroanaz, eta pakea eskatu ezaiezu.
Ibiñ
Virgil
118.
Eta auek arrenka mintzatu zitzaizkion Sebilla-aldera beraiekin batera etortzeko.
Berron Kijote 162.
2.
(Sust.).
Ruego.
Arrenka biziaz beren morroi areri bizitza barkatzeko eskar ona eskatu ez bazioten.
(Quijote IX).
Anab RIEV
1928, 612.
Goiko Amari dagiote arrenga.
TAg Y
1933, 22.
Osaba, erruki zakit! --esan zion arrenga erdiragarrian.
TAg Uzt 160.
Giza-lerro beltza entzun urrutian / Ergiñara-bidez arrenga bizian.
SMitx Aranz 53.