1.
(SP),
azento,
akzentu (Urt I 73),
akzent.
Acento.
"Accent"
SP.
Hizkuntza den aldetik, [poemari] neurria ezarri deraukot Zuberoatar akzentari jarraikiz.
Mde Pr 199.
Ez baitu mintzorrik zortzigarren itz-zati arte: sino la que en el corazón ardía, eta berealaxe bigarren azentua.
Or ( in
Gazt MusIx 20
).
Musikatzeko ere obeki datoz, mintzo-azentuak eta musika-azentuak ederki artzen baitute elkar.
Ib. 32.
Bultzaratxo esaten zaion bide-modu ori ez dagokio euskerari, ez baitu indar-azentu nabarmenik.
Ib. 48.
Ez da hori, ene iritziz, vokal luzea adierazteko bidea, doinua edo azentua vokal horrek zeramalakoa baizik.
MIH 166.
Gaur-ek daramalako, nolazpait, azentu-gaillura, handik aurrera esaldia malda behera bezala doalarik.
MEIG VI 152.
Azentu-mota hori ez da gaztelaiazkoaren antzekoa.
Ib. 104.
Euskara zaharrak indar-azentua zuela.
Ib. 106.
En DFrec hay 8 ejs. de azentu y 9 de azento.
2.
Signo gráfico que representa el acento.
Akzentuaren egitekoa.
Lç
ABC
A, 3v.
Zu zara-ri zara ganean ifiñi bear jako azento edo erraia bat.
Añ
LoraS
196.
Amaitzat n-rik eztaukenak, azentua daroe ta marratxuaren ordez dagoala deritxat.
Eguzk GizAuz 471.
3.
Voz.
"
Azentu ona du, il a bonne voix"
SP.
4.
Modo de hablar; deje en el hablar.
Mintzatuko natzaio populu huni bertze lengoaia batzuz eta bertze akzentu batzutan eta hala ere ez naute adituko.
"
Aliis linguis et labiis aliis"
.
He 1 Cor 14, 21 (Lç ezpain
).
Gainera, nik uste dut bizkaierakoa duala azentoa.
Osk Kurl 29.
AZENTU EMAN.
"Azentu emaitea, accentuer, acentuar, poner el acento" SP.
AZENTU-KAKO.
Acento circunflejo.
Tête hitz frantseari ez ziola bere azentu-kakoa eman.
Lf ELit 220.