1.
(
Lcc,
Lar,
Añ),
loriatu (
BN ap. A
; SP,
Ht VocGr 367,
H,
Dv).
Alegrarse, llenarse de gozo, entusiasmarse; enorgullecerse de.
"Gloriarse"
Lcc, Añ.
"Vanagloriarse"
Lar.
Gloriatu nahi banaiz gure puisanzáz, [...], ez naiz ahalketuren. Lç 2 Cor 10, 8. Bere soiñeko arropez prezatzen eta loriatzen dena. Ax 416 (V 270). Errendatzen dire ene kontra, eta ene lazeriaz gloriatzen dire. Gç 45. Halako gizon batez bai gloriatuko naiz; neure buruaz ordean ez naiz gloriatuko. He 2 Cor 12, 5. Loriatuak, xoratuak, ezin erranezko kontentamenduz. Dh 176. Oren bat edo biga, loriatua, [itsaso] hari beha eta beha han zaude. Zerb Metsiko 55. Gure muthikoa, fortuna egin duela loriatua, abiatzen da kuxean etxe-alde. Barb Leg 65. Zerbeit grazia duenean, loriatzen da bere haurrentzat. Othoizlari 1961, 358. Oro ontsa joan ziren denaden eta jende guzia loriatu zen. Larre ArtzainE 237. En DFrec hay 5 ejs. de loriatu y uno de gloriatu.
v. tbn. EZ Noel 104. CatS 116. Loriatu: SP Phil 511. Hm 110. ES 106. Ch III 54, 14. He Gudu 58. Lg I 219. Elzb PAd 18. Zby RIEV 1908, 85. Ip Hil 155. HU Aurp 191. Ox 18. JE Ber 87. JEtchep 66. Lf ELit 248. Ardoy SFran 238. Xa Odol 43. Etchebarne 118.
azpiadiera-1.1
(BN ap. A
; Dv).
(Aux. trans.).Llenar de gozo.
"Causar gran júbilo"
A.
Bihotz sainduaren amodioak loriatzen du.
JesBih 398.
Ez du ala argi-albak / loriatzen xoria.
Elzb Po 187.