1.
(S; Urt IV 443, Dv),
egole,
egoteile (V-m) .
(Con complementos referidos al vb. del que deriva).
Que está, que está parado.
"
Zure mandataria bidean egoile handia da, votre commissionnaire aime à s'arrêter en chemin"
Dv.
"Qui reste (de façon transitoire)"
Lrq.
"
Ez da tabernan egotellia
"
(V-m, comunicación personal)
Xahu, etxean egoile, on, bere senharrén suiet.
Lç Tit 2, 5 (IBk, Bibl etxezale
).
Alfer egoile ere diradelarik.
Lç 1 Tim 5, 13.
Amuriua gehienen manü pian eta obedientzian egoile da.
Mst III 5, 7.
Bertze etxeetako egoile guziak.
Prop 1876-77, 448.
Laxü denian eta bere xede hunetan ez egoile.
Ip Imit I 13, 5 (Ch inkonstanta
).
Ohatzean egolia.
Etcham 98.
2.
(SP, Lecl, Dv→A, H).
Habitante.
v. egoiliar, biztanle.
Hiri dohatsu hartako egoile guziek.
Dh 180.
Intzuretako egoilleak.
Gy 211.
Zeruko egoileek berek.
Arb Igand 57s.
Orotarat baditake urarte guzietan berrehun-ta berrogoi-ta hamar mila egoile bezala.
Zerb Metsiko 78.
Indoeuropar ezin diratekeen lehen egoile horiek.
Mde Pr 214.
3.
"(B), cachazudo"
A.