(SP, LarSup, Añ, Dv)
Hacer suyo, apropiarse de (referido a una 3.a pers. sing.). "S'approprier. Emazteak beretakotua zaudatza (Ax 371). Beretakotuko zaitu" SP. "Apropriarlo, beretakotu" Lar Sup. "Apropiarse", "apropiárselo aquél" Añ. "S'approprier d'une manière definitive" Dv. v. bereganatu, beretu; cf. berekotu. Finean handik, bekhatua beretakotzen eta natural bezala errendatzen du. Ax 106 (V 71; citado tbn. por Dv, que lo traduce: 'de là, il fait du péché son propre et le rend pour ainsi dire naturel').
Hazienda haur, nabaski, gaizki eta bide gabeki beretakotua zuen. Ib. 245 (V 165).
Haur da erremedio ona, eta hartu behar den bidea, itsutua eta beretakotua zadutzan emaztearen utzteko. Ib. 371 (V 244).
Emazteak bere hitz leunaz, solhas garaziatsuaz, eztiaz eta emeaz, beretakotuko zaitu. Ib. 397 (V 259).
Haren bihotza bozten zen Jinkoagatik, bena ez zen den gütiena hantzen; ez zütian ohore horik beretakotzen. IpHil 106.