Euskaltzaindiak arautu gabeko kontua da hori. Baina euskarak baditu jokamolde nagusi batzuk, eta horietako bat da zuk aipatzen duzuna.

1. Bi silabako izen berezietan batez ere, bi ohitura daude, izen bakoitzaren arabera eta hizkeren arabera: (+1) indartzearena dago, batetik (Mi.kel, Lei.re, I.ker…; Go.ñi, Lan.da, La.sa…); (+2) indartzearena, bestetik, batez ere pertsona-izenetan gertatzen dena (Be.ñat, (H)A.ritz, I.bai…). Kontua da galderan aipatutako horretan euskaldun gehien-gehienek Maddi esaten bide dutela, baina Beran (eta inguruan) Maddi esaten dela.
2. Kontuan izan, bestalde, norbaiti bere izenez deitzean (kasu horri bokatiboa edo deikia deritzo), bokatiboak izenaren azken silaban hartu ohi duela azentu-indargunea (Maddi izenean, bigarren silaban, adibidez; Andoni izenean, hirugarrenean; Arantzazu izenean, laugarrenean): Zatoz, Maddí! Ekarri ogia, Andoní! Non bizi zara, Arantzazú? Bokatiboan doanean, horretara, euskaldun guztiek esaten dute Maddí.

Jokaera hori ahoskerari bakarrik dagokio; izan ere, euskaraz idaztean ez da azentu grafikorik erabiltzen, Euskaltzaindiak batasunerako bereziki araututako erdal izen berezietan izan ezik.

Horrez gainera, ikus hauek ere: "Bokatiboa: ez kezkatu, emakume/emakumea!; irakurle/irakurlea!" (JAGONET), "Bokatiboa: Ez, mutil! Bai, gizona!" (JAGONET)