1.
(V-ger-ple-oroz-gip; Lar, H (G)),
ausaa (V-m ap. A),
auza. Tal vez."Acaso"Lar.
"Por ventura"A.
v. ausaz. Gipuzkoako eztakit zein erritan, ioan zan txartela artutera Praixko eritxon gizon bat, ez ausa errime errimea Dotriñan. Ezale 1897, 133b. Geldoki baten trena luzarotxo egon zan, besten bati itxaroten auza. KkAb II 161.
[Iainkoaren itza] nondik sartu zitzaidan, beraz? Ausa, etzitzaidan sartu, ez baitzan kanpotik etorri.OrQA 179.
sense-2
2.Ciertamente, sin duda. Inpernukoa beti Inazioren etsa[i]rik zitalena, etzan lo egon ausa. AranSIgn 91s.