1.
(
AN-gip, BN-baig ap. A
; Dv,
H (L)),
haindor (
H).
Altanero, orgulloso.
"Fier"
Dv.
Espaiñolak haidor dire duda gabe.
Gy 124.
Ikusiko die adixkideek ez nizala pikaren azken umia, ez eta ere irri egiteko errekaitu bat, tetela, ergela, edo mentsa, bainan gizon bat haidorra, eta buru bipilekoa.
Zub 69.
Gorri torre t'orma ta arri, / indar ta altura iratzarri, / arkaitzez, garratz, eleiz akaitza, / irme ta aidor, barri.
Gand Elorri 55.
(Uso sust.).
Hargatik, etzuelakotz haidorrik edo maleziarik ttikiena Jesus Jaunarentzat, baliatu zen Juduak ez-bezala harren aitzinean.
Jnn SBi 395.
(Uso adv.).
Uztar bat zioen zaldiak igorri, / Haidor altxaturik bi zangarrak goiti.
Gy 274.
2.
(L-sar ap. A
; H).
Trabajador.
"Enérgico para el trabajo, ansioso de trabajar"
A.
v. aidur
(5)
.
Plauto gizon aidorra zen, trebea eta adimendutsua, buru ernekoa.
(Interpr?).
AIr Egan
1955 (5-6), 40.
3.
"
Aidor (B) esbelto, airoso"
A.
HAIDORRIK.
Orgullosamente.
Musde Bele zegoen haritz tontorroan, / haidorrik zadukala gasna bat mokoan.
Gy 1.
Gisa hartan aphaindurik, / anpurus eta haidorrik, / gan zen fite morgatzera.
Ib. 206.