2.
+
apuntetu.
Apuntar, asestar un arma.
Eskopeta det ona, kañoiak ditu bi, / Zuzen apuntatuta, o, nik zenbait txori, / Mokua ebakita mutu dedan jarri!
AB AmaE 405.
Anjelek apuntatu zion bere eskopetarekin.
Apaol 72.
Armakin apuntatuaz.
Ill Testim 25.
Beren ixkilluak apuntatzen zorroztutako ezten-begiratu aiekin beti zerbait zulatzeko zai.
Ugalde Iltz 46.
Aitak astiro astiro apuntetan zuan, baña azkenean txoria ihes egiten zion.
Osk Kurl 94.
Bakharrik gelditu zan Blas ibai aldean, hamua uretan sartuta eta kañaberea goruntz apuntetan.
Ib. 152.
Orduan poliziek atera zituzten pistolak gaizkileei apuntetuz.
Izeta DirG 76.
An zuzen apuntatzen / guziak zekiten.
Olea 162.
Xoxoren bat tirabidean artzen bazuten, batek apuntatu ta besteak su eman arte, danak ixil-ixilik [...] egongo itun.
Ataño
TxanKan
194.
An neukan apuntatua, miliziano aren aoko zulora, nere fusil zarra.
Alkain 35.
Justu apuntatzeko denbora banuan da tiratu nion.
BBarand 44.
Apuntar (con el dedo).
Jana ta edanagaz etorten ziranian, nire nagus kontuok naikue labur geratzen ziran, baña tira! Konpontzen nintzen, atzamarrez apuntau ta abar.
Gerrika 208.