Euskaltzaindia. OEH. Orotariko Euskal Hiztegia
goiburua
etimologikoa
Etim. Se ha dado una explicación ala + arao 'grito, maldición de dolor'.
sense-1
(A);
alarau (V-ger-arr-m-gip ap. A; H (V));
alaru.
Alarido, aullido.
"Haut cri, plainte bruyante"
H (que cita el ej. de JJMg).
Cf. alaio,
alauri.
Egiten ditu alarau ta oijorijo andijak kalaberiari begira.
JJMg Mayatz 59.
Beren alarauetara ainbeste auzoko batu edo batzandu iakozan.
A BeinB 76.
Arimen alarauak.
Ezale 1897, 347b.
Arrantzalien alarau mingarria ekatxaren ill-soñu garratzean galdu zan betiko.
Ag Kr 198.
Milla aldiz bai entzun zituan, bakartasunaren erdian jarrita zegoala [...] otsoaren alaraua, azeriaren zaunka.
Ag G 2s.
Etsi det gaur, nere txabolatik alarauak entzuten negoala.
Ib. 158.
Euzkadi gustiz gaxo eguan, / Eta bere seme galdu / Dan-danak pozik entzuten eben / Amaren ainbat alaru.
Enb 39.
Il-alarua...! Euzko-errija / Tamalez ilten eguan.
Ib. 39.
Azken-alaru estutik.
Ib. 39.
Zeuben senar gixagaxuai inpernuan bertan baño negar eta alarao geiago eragitten dautsezube-ta.
Otx 27.
Aren arrantzak, aren alarauak, aren diadarrak.
Ib. 86.
Ildako Megar-en zori ospetsua ta aurki orrena tamalez deitoratuaz, ta alarao ta birao-yaurtika semen eraille orren aurka.
Zait Sof 197.
Baso-aldian gau-txoriak / alaru ta egaz.
S. Muniategi ( in
Onaind MEOE 748).