1.
(
V-ger-ple ap. A; H (V, G)).
Flaco, débil.
"Mustio, decaído, melancólico"
A.
Cf. IC III 47: "[Iñigo] Cadena o Caden, que quiere decir este vascuence vuelto en romance 'Íñigo Malato' o por mejor decir 'flaco y enfermo'".
Dauka ama onek seme erkin, kaden eta indar baga bat.
Astar II 230s.
Zer egin ginaike guk argalok, kadenok eta erkinok arerijo ain indarsu, ain sendo, ain gogor onen kontra?
Ib. 283s.
Zeugan indartu ta gogortu bear dau ene arima argal, erkin, kadenak.
Añ
EL2
172.
Ixilean indartu ta gogortu bear baitzuen bere gogo argal, erkin eta kadenak.
Zait Plat 60.
(V-m ap. A
; Lar, Añ (V)).
"Inútil"
Lar.
"Impedido"
Añ.
"Impedido de miembros, inválido, tullido"
A.
2.
karen
(Aq (G) 807 A). Enano.
Gizontxo itxusi ta kaden artean erraldoi baten antzera agertzen da.
GMant Y
1933, 189.
3.
"(V; Ast), cobarde"
A.
4.
(Sust.). Melancolía.
v. kadentasun.
Inguma eroak zidor ertzak alaitzen, / illuntz-zeiñuen kadena (melancolía) basoan galtzen.
Aurre-Apraiz ( in
Onaind MEOE 767
).
KADENIK
(Estar, etc.) debilitado.
Eztauka indarrik pelietako, gosiak ilik, kadenik eta argalik, janari faltaz goituten dau demoninuak.
Astar II 151.