1.
(Dv),
adimentubage (Lar, Añ).
Desprovisto de entendimiento, de razón; estúpido; irracional.
"Mentecato"
Lar, Añ.
"Fatuo, sin fuste"
Añ.
v. ADIMENDU GABEKO, adimengabe.
Jende adimendu gabe batez aserre eraziren zaituztet.
Lç Rom 10, 19 (He adimendu gabeko, TB endelgamenduaz gabetu, Dv zoro, IBk, IBe zentzugabe, Bibl adimendurik gabeko).
Haién bihotz adimendu gabea ilhunbez bethe izan da.
Ib. 1,21.
Adimendu gabe Krist bere ahaidék estimatzen.
Lç
Decl
ã 8v.
Etzarela zamaria eta mandoa bezala adimendu gabe.
Harb 324s.
Deitzen zituela adimendu gabeak eta sinhets gogorrak.
Ax 276 (V 184).
Halaber abre adimendugabek ere, arrazoinekin erran ahal diazaiote.
Ib. 568 (V 363).
O erhoak eta adimendugabeak!
SP Phil 290.
O arima fede eta adimendu gabeak.
Ch I 22, 4.
O erho zoratuak eta adimendugabeak!
He Phil 291.
Munduko khe guziei begira zaude, zeruek ospatzen duten Jainkoa utzirik. Ala baitzare adimendu-gabea!
Dv LEd 231.
Ai nere adimendu-gabea!
Ib. 167.
2.
adimentubage
(Añ). "Arrobamiento, arrobo, éxtasis, adimentu, zenzun, konorte, korde bagea" Añ.