1.
(
BN ap. A
; Urt I 24,
H (s.v. antsia)).
Descuidarse, despreocuparse; hacerse descuidado.
Ordean eztu presunak behar ezantsiatu / Eta purgatzeko pena deus guti estimatu.
EZ Man I 120.
Berriz ez-antsiaturen [da] mundua / ikhusirik [...] egun hura [azken iuiamendua] gibela.
Ib. 79 (H: 'de nouveau le monde deviendra insouciant').
Usantza zahartuz gero gaixtatzen da, ezansiatzen da [bekhatorea]
.
Ax 98 (V 67).
Laster egiten duenak, eztu xedera eta marrara hurbildu hurran denean ezansiatu behar eta ez baratu.
Ib. 458 (V 298).
Lohakartzen, ez-ansiatzen eta gorputzaren plazeretara emaiten baita.
Ib. 27 (V 16).
Begirautzue orduan zabartzetik, nagitzetik eta ezansiatzetik.
Ib. 188 (V 127).
Zein kaltegarri den Iainkoak eman zerauen gogo onaz ez ansiatzea eta manatuak eztirenetara itzultzeaz.
SP Imit I 25, 5.
Zure adiskideez ezantsiatu zare.
"
Tu negliges tes amis"
.
Urt Gram 523.
Norbait ez-antsiatzen denean bere salbamenduaren gainean.
Dh 206.
(Con comparativo).
Berehala osatzera [...] enseiatzen ezpazara, iakizu ezen gero eta gero [...] gibelatukoago, urrundukoago eta ezantsiatukoago zarela.
Ax 270 (V 181).
(Con aux. trans.). Hacer (a alguien) descuidado, despreocupado.
Nola usantza gaixtoak gogortzen eta ezansiatzen duen bekhatorea.
Ax 96 (V 66).
2.
Descuidar, no hacer caso.
Itatxura ezansia zezanak bere etxea gal zezan.
O Pr 284.
3.
(Part. en función de adj.). Descuidado, despreocupado.
Gogortuaren, itsutuaren eta ezansiatuaren bekhatua [...] hain da handia.
Ax 99 (V 68).