I .
(Adj.).
1.
Alta, de estatura elevada.
v. altu
(2).
[Bi dama gazte] gorputz ederrak, alta ta liraiñ.
Xe 318.
2.
Elegante.
Nik ere banuan andre alta bat, baiñan arek ere bazuan falta bat. EZBB II 12 (cf. ib. nota: "alta itzak dorotea esan nai du emen").
II .
(Sust.).
Alta tensión.
Altako alanbreari ikututa bezela gelditu zan seko.
BBarand 53.
Altako linea bere iru transformadoregaz.
Gerrika 138.
Altako gastua edo guztia, danok bardin-bardin ordaindu biar izan zan; eta, ganetik, transformador bakotxekuak bakotxa berien aparte.
Ib. 139.
I .
(Pred.).
(V-gip).
"
Alta egon. [...] Estar en celo la perra, la yegua, etc. Gure Pintto alta dago. // Alta jarri. [...] Ponerse en celo"
Elexp Berg. v. ALTAN.
Nere etxian beia susa da, / txerria berriz irausi; / astua ere arrantzaz dago, / igeltzen ote dan asi. / Zakurra ere alta zegon da / joana degu igesi.
Noe 130.
Gero oillagor da erbitan, / sarri txakurrai erritan, / emea alta, arra segika / aldi geiegitan.
Insausti 294.
ALTA EMAN.
Dar el alta (a un enfermo).
Ara: ni Hospitaletik alta emonda bialdu ninduenien, eneukan indarrik lanerako.
Kk Ab II 58.
Sendatu eta medikuak alta eman zidanean.
Salav 75.
ALTAN
(V-gip, G-azp). Ref.: Etxba Eib; Elexp Berg; ZestErret. "Altan egon. Se dice de los animales que están en la época de celo. Ataiko txakur emia altan dago, eta barruan lotu biarko dogu, la perra de la puerta está en celo" Etxba Eib. "Altan jarri. Entrar en período de celo. Gure Argitxo, altan jarri da laugarren umegintzarako, nuestro Argitxo ha entrado en celo para su cuarta criadera" Ib.