(
-th- H),
autortze (
H),
autortute.
Confesión; reconocimiento.
Zure lotsa ori, bekataria, egunetik egunera aziaz joango da, eta beti geroko utziko dezu zure utsegiteen aitortzea.
AA III 531.
Konpesinoe edo Autortze onaren asipena da pekatubak guztiak gogora ekartia.
fB Ic III 111.
Biotzeko damuaria, aozko autortute edo konfesiñoa.
CatBus 30.
Konpesio edo pekatuen aitortzea eskatzen du eta berriro iltzen da.
Aran SIgn 52.
--Zer da Kofesionia? --Gure bekhatiez egiten dügün aithortze bat.
CatS 86.
Eztüzü ene aithortziaren beharrik ene bekhatien jakiteko, o Jinko gaiza güziak dakitzüna!
Ip Hil 224.
Jaian Mezatxo bat entzun, urtian aitortze edo konpesio uxixa bat egin.
Urruz JBDei
1919, 374.
Eta zorra aitortzea, ordaintzeko biderik egokiena da. Ordea aitortze utsa ez da aski Iztuetari bere saria emateko.
Etxeg ( in
Muj PAm 24
).
Aitortze xalo ori ederrago baita nik iakin nai nukena baiño.
Or Aitork 111.
Bere burua atzipetu nahi ez duenak, ordea, aitortu behar du hala ez dela. Halarik ere, aitortze horrek ez gaitu bortxatzen Euskararen alde deus egin gabe egoitera.
Mde Pr 207.
Profesión, declaración.
Cf. Arr Doncella 21: "Fedearen aitortze edo konfesoreen Erregiña", sin duda errata por aitorle o aitortzalle.
Halaber populiak eiten dizi [Kurutziaren señhalia], eta hori duzu giristiño orok eiten duten deklarazione edo aitortze publik bat bezala, Jesu-Kristo bere bihotzian karreatuko dutela.
AR 230.