I .
(Sust.).
1.
(G-goi ap. JMB At
),
emakizun (G-azp)
Obligación de pago; impuesto. "Deuda, obligación de dar" JMB At. "Emakizun andiak datoz datorren urterako, desembolsos, contribuciones" (G-azp).
Erregek aurrera eziñ ifiñiko du bere naiustez talkidarik edo emankizunik oi bezela.
EConst 61.
Ark ari andia, onek txikiro gizena, [...], nor nolako emankizunaren azpian arkitzen zan, gisa berperean bear zeban erantzun utsaldiarik bage.
Izt C 241.
2.
(Con compl. directo aplicado a eman
).
Obligación de pagar.
Eta alaere, etxerako denboran etzuten danboliñari dirurik emankizunik.
Izt D 4.
[Gaztañak] ez eobearrik dauka, ez laka emankizunik.
Izt C 150.
Obligación de cumplir.
Uste dot ezdala promes balijokua ta ezdaguala kobru emonkizunik.
fB Olg 108.
3.
Entrega.
Ziur naun erio ostean ere biok alkarrekin egon gaitezen irabazia dula bere biziaren emankizunarekin.
Etxde JJ 278.
4.
Representación (teatral), emisión (de radio, televisión).
Berdin solastatu dira bai [...] Biarritzeko radioaz eta eskuarazko emankizunez.
Herr 26-10-1961, 3.
Antzokia herriko plazan eraikitzen zuten taulaz, emankizunak iraunen zuen denborako.
Lf ( in
Casve SGrazi 9
).
En DFrec hay 19 ejs. de esta acepción.
II .
(Adj.).
(H),
emokizun (H).
Que está por dar.
"Qui est à donner, qui doit un peu l'être"
H.
Oh, emateko baleude eman ditugun zenbait oinkada, emankizun geldituko lirake noski!
Lojendio Egan
1956 (2), 56.