gaizgabe,
gaizkabe,
gaitzkabe,
gaitzbage.
Inocente; carente de malicia; sin pecado.
v. errugabe, gaiztagabe, GAITZIK GABE.
Tr. Empleado por autores meridionales desde la primera mitad del s. XVIII; no hemos encontrado ejs. posteriores a 1930.
Birjiñaren negar inozenteakin, gaitzbageakin, nere negar pekatariak nastutzeko.
Lar SermAzc 46.
Konfesorea aur gaitzgabe ori ikusi, eta lenengoan farrari eman zitzaion.
Cb Josefa 8 (cf. ib. 7 aur gaitzagabea, seguramente errata).
Bere gorputz gaitzgabe garbia onela tormentatu zuen.
Ib. 20.
Garbiro ta gaitz-kabe bizitu zana.
Ub 51.
Euskara zintzo gaitz bageari erasotzen.
Izt C 9.
Abel berez paketsua eta gaitz gabea izanik.
Lard 6.
Gogo onek, berez, gaitz gabea zirudien.
Ib. 204.
Garbi eta gaizgabea zera?
Arr May 17.
Ikusi oi dira jolasetan aurrenak [...] pelotan [...] edo euskal aurresku garbi gaitz gabekoetan.
Ag Serm 419.
Soina (gorputza), beti bezela, orain ere gaizkabea du; gogoa (arima) aspaldion oso eri.
A Ardi 87.
Artzantzako eginkizun arrunt eta gaitzgabeetan.
Mok 6.
Guk uste baiño kalte geiago ekarten dabe irakurgaiak [...]. Gaitz bage iruditu arren, ba-dabe bai pozoia barruan.
Onaind STeresa 23.
v. tbn. Inza Azalp 65 (gaitzgabe).
Baña garbi eta iñolako gaitzgabea eta bere izatez santutasuna bera bada!
Arr May 125 (v. tbn. iñolako gaitzgabea 88).