I .
(Onomat.).
(V, G ap. A
),
arras (Lar) .
(Onomatopeya del ruido que se hace al raspar, rasgar, cortar, etc.).
"[Onomatopeya] para explicar el sonido y efecto del rasgarse"
Lar s.v.
rasgar.
Gardostu esaten deutse beste batzuk tripakixak eta odolosteak eta onetariko jakixak, ur irakiñetan sartu ta gero, arrast arrast gañibetiaz garbitziari.
A Txirrist 69.
Su ematera dijoanean, arrast eta arrast eta arrast, pospoloak alakoak, aldemeneko saskira pospolo buru izekia erori zaio.
Ag G 345.
Gauez kamiñon aitze'omen ziran / oiek belarra ebakitzen; / irrist ta arrast makilla utsakin / arrastaa aundik botatzen, / bizkaitarrak e olaxe asi omen ziran / kutxilloik gabe txerri iltzen.
EusJok II 72.
I
I (Sust.).
1.
(A DBols),
arrazta (BeraLzM).
Cerilla.
Batxi, pipea bedarrez bete ta zurezko arrast bat isiotakoan.
A BGuzur 123.
Urren egoanari bat artuta obeto lotuten egoan bitartean, arrast (arrasta: fósforo, cerilla) ixiotuaz joan jakon Indianoa.
Ag Kr 101.
Ba al dezu pizkarririk, arrastik, aldean?
A Ardi 51.
An, beko azokan [...] neskato bat dago, arrastak (pospoluak) saltzen.
Altuna 21.
2.
"(V, G), ruido de arrastre"
A.
Aupada-santzoa jaurti, makilleagaz arrast egin lurrean eta aotsa (boza) aldatuta esan eban deadarka.
Kk Ab II 11.
ARRAST-KAJA.
"Arraskaja (V-m), caja de cerilla" A.