1.
(Bera) .
(Adv.).
Lamentándose.
Mutiko-neskatoak txaboletatik urteten, dagokien zori illunaz alaka.
Arriaga Lekob 6.
Gogoa illun ta biotza miñez / Urtzi nerea, emen naukazu; / Beti alaka, beti zotiñez, / Neke gogorra zait, ba, gallendu.
Tene (
in
Onaind MEOE 850
).
Bere aurretik, otso-antzeko Baso-jaun beltza / bide osoan alaka.
Jaukol Biozk 69.
Bai, obe diagu ardiak arkitzen saia, alaka (lamentando) ari baiño.
Etxde JJ 7.
Alaka dabil ardiya udan alai zegona.
Satarka (ap. DRA
).
Ene bada! Izu-laborritan nago! (Abeslariak ai-ka ta ala-ka diardute).
Zait Sof 112.
2.
"
Alaka ibilli biar onekiñ, atizando"
Iz ArOñ.
.
3.
(Sust.).
Lamento.
"Lamentación, lamento, quejido"
Bera.
Ez dira gaurkoak, Nuñez de Arceren alaka ukorrak.
"Aquellos lamentos pesimistas"
.
Aitzol (
in
Laux BBa VI
).
Antziñako olerkari gorenak ez dagerz. Alaka eta soilki, moteltxoak eta goitillunagoak sortzen zaizkiote.
Ib. IV.
Ai, mundu eroa! Besteren buruan ikasterik ez. Alaka au berau alperrik da.
Txill Let 82.
Alaka alperretan.
Ib. 91.
Olerkariak beinbat geiago bere bizi garratza alaka samiñez kantatzen digu.
Etxde 16 Seme 48.
Ona ahapaldi batean bere emazteari egiten dion alaka-mintzoa.
Ib. 48.
Jopuen birao ta alakak.
Etxde Egan
1961 (1-3), 83.
Klu, klu, klu, oillo lokak, / miruaren alakak.
NEtx LBB 302.