1.
(
V-ple-m ap. A) .
(Ref. a personas).
"Alegre, de buen humor por naturaleza"
A.
(Uso pred.).
(Estar, etc.) contento, alegre.
Iñoiz baiño pozkorrago edo alaiago egun ori ospatu edo zelebrau dabe beren mendekoak.
A Ezale
1899, 8a.
Geu pozkor bagabiltz ezta iñoren naigabea gure mingañetik barrura sartzen.
Ag Kr 202.
Gainerako guztiak karkarkar ari ginan, zein pozkorrago.
A Ardi 132.
Ondo atondu dozu sabaiko zulua, Jon? --alai-pozkor ittandu eutson.
Altuna 63.
Erromesa auzpez pozkor.
SMitx Aranz 131.
2.
(Ref. a cosas).
Lleno de alegría; que causa alegría, que transmite alegría, de aire alegre.
Itxasoak bare ta urdiñ, errekastoak txukun ta pozkor.
Ag Serm 569.
Amaigabeko soñu txiki ta andi, ixill ta bizi, garratz ta gozo, miñgarri ta eztitsu, pozkor ta ikaragarrizko danak.
Ag G 3.
Biotzaren zauzkadeak donazan alaiak etxekuen barre-santzoaz; artzen jonan bixi pozkorraz!
"Al disfrutar la alegría de vivir"
.
Arriaga Lekob 13.
Doniane ta San Pedro egunak, orain arte bezala, guzientzat pozkorrak ez lirake izango.
Eguzk RIEV
1927, 428.
Beragaz igaro neban eguna, ez aurrekoa baizen pozkorra.
Or Tormes 47.
Uda ederra, uda pozkorra, / indargetuaz bai-dua.
Enb 174.
Etenbako barriketa pozkor gozuaren bitartez.
Kk Ab II 143.
Ordun, barruak yauzi pozkor bat egiten dit.
Ldi IL 22.
Bizia, izadiaren araura zabalduaz goazelako konzientzia arrai ta pozkor ori gugan sumatzea.
Vill Jaink 89.
Pozkorragorik, atsegiñagorik da gozoagorik be ikusita juan zan.
Gerrika 215.
v. tbn. Erkiag Arran 147. NEtx LBB 230.