1.
(
-th- Urt),
aitortzale,
aitorzale (
-th- S ap. Lh
,
-th- Gèze,
Dv (BN, S),
H).
Testigo; el que da testimonio.
"Cautor"
Urt IV 246.
"Témoin"
Gèze, H.
Ez eta egün haietan, zuñtan Antipas ene aithorzale leiala hil izan beita zien artian.
Ip Apoc 2, 13 (Ur (G) aitortzalle; Dv aitorle).
Onezkero aitortzallerik zertarako bear? Biraoa zerok entzunda zaudete.
Ol Mc 14, 63s (He, TB, Dv, Leon, IBe lek(h)kuko, Or, IBe testigu
).
Aren berpizteaz aitortzalle gurekin dedin.
Ol Act 1, 22 (Or MB 874 aitortzaille).
Ene! erri ori! nere erriko andikiok! Ene! Dirkai-iturriok! eta gurdi ederdun Tebeko oian guren ori! zuek, beintzat, nere aitortzale zatzazkidate.
Zait Sof 185.
(-th- Dv),
aitorzale
(-th- S ap. Lrq). "Celui qui avoue" Dv.
"Naïf, aithorzale
"
Arch Gram.