1.
(
V-ple-arr-oroz-m ap. A; Zam Voc
),
masal (
V-arr ap. A
).
"Persona afable, de buen carácter, noble"
A.
Oso mendu oneko emakumea, masala berez, apal, zintzo, esaneko, ixill, baketsu ta ona.
Ag Kr 53.
Ama samur au alai, mazal, adikor eta laztantsua izan zan beti.
Eguzk LorIl 172.
Nigaz beti ixan dalako mazal.
Otx 97.
Mutil mazalak isil-gorde bat / ezin koka biotzean.
Or Eus 223.
Gizon mardul, zabalkote, zuri-gorri ta mazala zendun Azkue jauna.
Ibarg EG
1958 (5-6), 510.
Gabontzaren emazteak, maratz eta mazala emoten dau.
Erkiag BatB 123.
[Andre] aietan ere, batzuak mazalak itun; ona ta ongi zegoken aientzat dana.
Ataño
TxanKan
154.
"
Mazala, txarri gorrien azala (V-arrig)"
Garate Cont,
RIEV 1930, 156.
Agradable, suave.
Urdin dago zerua, egoa da mazal.
"Agradable"
.
Or Poem 535.
Aizearen arnasak nere arpegia birbizten du; nagikeriz bezela kulunka adaburuak labur eta mazal.
Txill Let 26.
Euzki-estaia, / ilaun zuria / garitzan lez, / bare ta mazal / zabiltz, tai barik, / on egiñez.
Onaind EG
1955 (5-12), 83.
2.
"(V-m), tierra lozana"
A.
MAZAL-MAZAL.
Humildemente.
Izena ezik, izana ere bazutela, bai, euskaldunak, mazal-mazal aitortu omen zin [aragoitarrak] .
Ataño
TxanKan
260.