(-illaS ap. A; H(+ -alla S)),
mardail. Habladuría, murmuración; calumnia, ofensa, injuria. Egiak soltatüren dü inganazaletarik eta gaixtuen mardalletarik. Mst III 4, 1 (Ip mardailletarik; SP gaizki erran, Ch enganamendu, Pi esames; v. tbn. 35, 2). Hori dün mardalla! / Hitzaz oküpü ondun hil ziña senharra. 'Calomnie'. Etch 404. Ziek hor, andere Aurenak, itzalian, lanik gabe eta oro mardailla! Eskual 18-7-1913, 4. Gaiztakeri ta iruzur guziak eta edozein alegikeri, bekaitz ta mardail erauzirik. Ol 1 Petr 2, 1 (Lç gaitzerraite, BiblE gaizkiesate). Oidipu erregeak nire aurka yalki omen dun mardail gorria. Zait Sof 71.
azpisarrera-1
MARDAILPEAN.
Bajo la habladuría, bajo la calumnia. Iraitziko ditudan edonora, an izango dira geren ta galentzat, guzien nausa ta mardailpean. OlIer 24, 9.