1.
erakaitz (
Lar,
H),
erakaiz .
(Sust.).
Desatención, disfavor.
"Desaire"
, "disfavor" Lar.
Ezkondu santuen artean ere beren falta, erakaiz ta naigabeak baziran.
Cb Eg III 379.
Dificultad, obstáculo, inconveniente.
Erderazko idaztirik irakurri dugunean, aren mamia erakus genezake euskeraz. [...] eragaitzaren inguruka gabe, ta gaiari aurrez-aurre begiraturik.
Ldi Y
1933, 84.
Ainbanatzeko ere badu eragaitzik.
"También hay dificultades en hacer las partijas"
.
Or Eus 103.
Ortarako [...] gizonak eragaitz aundi bat dauka.
Or QA 135.
Bi eragaitz arkitzen diozat nik gaztelaniari neurtitzerako.
"Dos inconvenientes"
.
Or ( in
Gazt MusIx 14
).
2.
(
Darric ap.
DRA
.),
erakaitz (
Lar,
H) .
(Adj.).
"Deforme"
Lar.
[Ukigaiketak] ia beti erakaitz dira, aurpegia baizik ez ondo itxuraturik.
Mde Pr 334.
(Uso pred.).
Desordenado.
Eragaitz daudenean, ezinegonez daude: era onez dute atseden.
"Minus ordinata inquieta sunt"
.
Or Aitork 385.
"Incómodo, inoportuno (FSeg)"
A.