1.
(
-oill- V, G, L ap. A
,
-oill- SP,
Urt II 426,
-oll- Lar,
Añ,
Dv,
-oil- Hb),
dolortu (
Lar,
Hb).
"Avillanarse"
Lar, Añ.
"Embellaquecerse"
Lar.
"(G), devenir fourbe, félon"
Dv.
"Envilecerse"
A.
Zer balioko deutso presona bati martirioa ta Purgatorio bera igarotera opa ta eskiñitea Jesusen amorez, arik laster dollorturik makurtuten bada edozein pasiño txikiaren azpira?
Añ
LoraS
65.
Ez-izanak ez dik gizona dollortzen, ez loitzen.
Or Mi 93.
Hacerse avaricioso (en sentidos prop. y fig.).
Bertatik Adan eban ak madarikatu; / Lurra zan dollortu, zer jana ukatu.
AB AmaE 352.
Sortu, leortu, gortu, dollortu, danak egiñik, / Ai! batek bere ez eustan egin kausiñorik.
Ib. 170.
Zagoze oraindik zutik arkaitzak? / Dollortu baga mendiak? / Samur emoten Somorrostrogaz / Zeuen ondasuntegiak?
Ib. 7.
Aberastasun ugaltasunak / biotza dautzu dollortu?
GMant Goi 36.
2.
(
VocCB
Dv y A).
"Hundirse a fuerza de peso, destruir(se) [...]. (Agric.) cavar, socavar, ahondar, remover la tierra"
VocCB
.
"Arruinarse, desmembrarse"
A.
Cf. supra el ej. de Arrese Beitia (dollortu baga mendiak?), que Manterola (CancB III 312) traduce "¿No os hundís, montañas?".