Leku-izenak

(...)
Las oclusivas sonoras, empleando este término en el sentido limitado que más abajo se indica, se conservan por lo general, tanto en posición inicial como en interior de palabra: // Γέβαλα (Ptol.), actual Guevara, Guebara (Ál.). // Heredia (Ál.), doc. Deredia, Heredia < herediu, pl. heredia. Cf. también Δηούα (Ptol.), actual Deva, río y población en Guip. // Como es sabido, lo que llamamos oclusivas sonoras se realizan como oclusivas o espirantes, según la posición, con una distribución muy parecida a la del español de hoy. La pronunciación fricativa de la b está claramente descrita por Oihenart a mediados del siglo XVII. // No hay indicios que apoyen la presunción de que el vasco medieval distinguiera entre -b- oclusiva y -u- (-v-) fricativa como el cast. de aquella época. En los documentos se emplean casi indistintamente las dos letras (Zabal- y Zaval-, Ibar- e Ivar-, -barri y -varri, etc.), lo que parece probar que no había más que un fonema y que la realización corriente de este en posición intervocálica era una fricativa
(...)

(...)
"IBARRA", "ZeARRA" o "ZiARRA", “OtzaRRETA"... “ZeARAN", "ZiARAN", UgARAN", "OtxARAN", “OkARANtza"..., todos ellos significativos de "vega" o cuando menos, "ribera"
(...)

(...)
Izan-ere hori izan da euskarazko lege zaharra lehenagoko toponymian ere. Honezaz ene lan "Miscellanea Toponymica et Anthroponymica (1)" 1991 urteko apirilaren 8-an izkribaturikoan eta argitara baino lehen xerokopiatan zabaldurikoan mintzatzen naiz lbarra toponymoa aipaturik. Hura Bizkaiko hainbat alderditan bigarren syllabako vokaltzat -e-duela agertzen da ahozko berbetan, aurrekoko i-ren eraginez -a-> -e-eginik, hau da, lberre, artikulurik gabe, naiz-eta dokumentazio zaharrean lbarra irakurtzen den. Zertan erranik ez dago lehenagoko garaietan artikuluduna erabiltzen zutenen artean lbarrean, lbarreko, eta abar, erraiten zatekeela, inesivoan artikulua ipintzerakoan ere -e-epentetikoa ez baita kentzen. Horrela explikatzen da Altsasu-ko lbarrea forma, artikuluduna izanik ere inesivoko formaren eraginez nominativorako -e-epentetiko ta guzti finkaturikoa [1. oin oharra: Cfr. "Euskaltzaindiaren agiriak": "Herri eta herritarren izendegia", J. L. Lizundia eta Hendrike Knörr-en hitzaurrea duela, Euskera. XXI (1976), 303 orr. // Erdi Arorako ikus Luis Michelena-k Leire-ko dokumentaziotik bildurik emaiten duen in More bilibilea, hain zuzen ere More Bilibilean inesivoko formatik erakarria, gaztelaniaz 'en la mora redonda', "Notas lingüísticas a 'Colección diplomática de Irache"', FLV, nº 1 (1969), 22 orr. // Gauza bera gertatzen da Errandonea typoko forma Euskal Herriko alderdi guztietan korritzen dutenekin]. Baina egungo egunean toponymoak artikulurik gabe erabiltzeko joera aski zabaldurik dago, ordea, eta arrazoi horregatik Ibarre forma nominativora iragan da berbetan bederen hainbat kasutan -Gipuzkoan Ibarra izeneko herria ez noski, kanpora begira izkribuen bidez era horretara oso ezaguna baita-. Hala-ere egungo egunean ez da erraz tradizio zaharreko bidetik hezi eta alphabetatu ez direnei kaskoan sartzea mapan memorio historikoan agertzen zaigun erara Ibarra ipiniz gero ez dela Ibarrako, Ibarratik, eta abar erran behar, Ibarreko, Ibarretik, eta abar, baizik
(...)

(...)
Toponymo hau hutsik ager daiteke, artikulua daramala, lbarra erara, nahiz adjektivo batekin, guren, luze, gutxi, zabal, eta abar, edo konposizioko lehenengo elementu moduan
(...)