Eduki semantikoa —esanahia, alegia— daraman aditzaren gunea da aditzoina (etor, ibil, egon, ekar, esan...). Euskaltzaindiaren Hiztegian, aditz bakoitzaren sarrerako lehen aipuan, berariaz emana dator bakoitzaren forma.

FORMAREN ARAUA. Aditz-partizipiotik (→ aditz-partizipioa (aditzaren forma burutua)) lortzen da aditzoina, eta, salbuespenak salbuespen, honela laburtu daiteke araua [28. araua]:

ESTILO-AUKERAK. Bi dira behinenak:

1. Ahaleran, aginteran eta subjuntiboan, zein erabili behar da: aditzoina ala partizipioa (etor/etorri)? Euskaltzaindiaren arauak ez du beharkizunik sortzen, biak dira zuzenak, baina euskara batuan, bateko eta besteko tradizioa kontuan izanik, aditzoinaren (etor zaitez, ekar ezazu) aldeko joera da nagusi. Euskal Gramatika Laburra: Perpaus Bakuna (379. or.) liburuan, berariaz dago esana: “Euskaltzaindiaren gomendioa aditzoina erabiltzea da”. Esan beharrekoa da, hala ere, Hegoaldeko idazle, argitaletxe eta komunikabide batzuek partizipioa erabiltzen dutela sistematikoki.

2. Aditz eratorrietan (gazte/gaztetu, elkar/elkartu, zehatz/zehaztu), aditzoinak bi forma dituenean (-tuduna eta -tu gabea), zeinen alde egin behar da? Horretan ere Euskaltzaindiaren arauak ez du beharkizunik sortzen, eta ez du ez hobespen ez lehenespenik eman. Nolanahi ere, euskara estandarrean, -tu/-du forma osoa idaztearen aldeko joera ari da nagusitzen Hegoaldean: gizenDU dadin, lodiTU daiteke, gauzaTU dezagun, etab.