1.
(-ll- Lar, Añ, deit-tzaile Dv),
deizale (V-m, S),
deitzale (H)
Ref.:
Lrq y Zubk Ond (deizale). (El) que llama, invita."Llamador"Lar, Añ."Appeau qui plus spécialement appelle par le chant; appelant"H.
"Arrantzale errietan, deia joten dabena: señero"ZubkOnd.
Cf. tbn. Ag Kr 14n. : "Goizaldean, egualdia ikusita gero, arrantzaliai deituteko ardurea daukana". Iaso eban burua Lopek aupadea entzun ebanean [...] ta ezagutu [...] zein zan deitzaillea. AgAL 56.
Legorretik betaurreagaz gertaldi on ori ikusi daben deizaleak txalopa jabearen etxean jakiñ eragitea. AgKr 39.
Deitzaile maitea, Zu zaitut iguzki. OrBM 126.
Euskerari eldu bear izan dio [telefonoz], quien-aren urrengo. Agi danez, deitzallea ezta nornai. LdiIL 39.
Deitzen zaituztenean, zoaz ta azken lekuan eseri zaite. Gero zure deitzalea etorri dediñean [...]. (Lc 14, 10). IrYKBiz 295 (Ol, Or deitzalle; Lç gomitatu auena, He, TB gonbidatu zaituena, HeH, Dv deithu zaituena, Leon gomitatzale
).
Gaztaiñondo zaar batzuk egozan garbaz apaindurik, uztaren deitzaille. ErkiagArran 10.
Ain zagoz nun-nai, / ixillik bai, ta, / deitzaille. GandElorri 75.
Gauzek nunbaitikako dei bati bezala ihardesten dute [...]. Jainkoa zaiku gauza guzien deitzale egokiena. Lf( inZaitPlat XXI
).
Arkadiko Panek [...] oian sakonera dei egin zizunean: eta zuk ez omen zenion muxinik egin deitzailleari. IbiñVirgil 102.
azpiadiera-1.1
"Appellator, gudura deitzáillea
"Urt II 180.
Ollar <oss-> xori erneak, / eguna deitzailleak. EZEliç 197s.