Euskaltzaindia. OEH. Orotariko Euskal Hiztegia
goiburua
etimologikoa
Etim. Del gasc. hardìt "hardi, -e, aventureux; impudent; bien portant, -e" (Palay); cf. tbn. cat. ardit (DCECH s.v. ardido ).
sense-1
(
B, BN-baig (a-), S; Arch VocGr , VocBN , Gèze, H)
Ref.:
Lrq /hardít/; Satr VocP ; Izeta BHizt2 .
Valiente, atrevido, audaz.
"Qui est en bonne santé"
Lrq.
"
Ardita, espabilado, listo"
Satr VocP. "Vivaz. Maritxu mazteki ardite" Izeta BHizt2.
.
Presenzián zuen artean xipi, baina absenzián zuetara hardit naizenak.
Lç 2 Cor 10, 1 (He, TB ausart, Dv buruyopetsu
).
Zertan-ere nehor hardit baita <baina> (erhoki minzo naiz) hardit naiz ni-ere.
Ib. 11, 21 (TB ausartzia bera dut, Dv ausartatzen naiz ni ere
).
Aberats gora, eder, gazte, habil, hardit, / Balakuetan hunest, güti ikhusten dit.
Etch 592.
Neskato arhin, hardit, urguilutsu, kurrizaile, harro eta modestia gabeak.
EskLAlm 1849, 17.
Baionako hiriak [...] gure Jaun Apezpiku kartsu, harditari erakutsi dion atxikimenduazko frogak.
HU Zez 159.
Jente ontsa eginak, hardit eta sobre / Dütük bai üskaldünak, erraitekoik gabe.
Xikito 10.
azpiadiera-1.1
(Con reduplicación intensiva).
Zoaz ardit-ardite ta ekartzu.
(AN-erro)
'Zoaz arin baño ariñago'
.
Inza NaEsZarr 2248.