1.
(Urt V 41, Lar, Dv),
ederzale (B ap. A). (El) que adorna."Celui qui embellit, orne, rend beau; au fig. celui qui justifie ou excuse des torts"Dv.
"Hermoseador"A.
Aita Larramendi andia, euskaldunen maisua, gure izkuntza maitearen edertzalle mirarizkoa. Aq Carta a Lar 26. Emaztea izan bedi etxearen edertzaile, eta, ahal badu, etxeko edergailu. Herr 28-1-1960, 1. Hura [Azkue] biltzailea baitzen batez ere, [...]; hau [Orixe] berriz, edertzailea. MIH 263.
sense-2
2.Artista. Francen eta ludi osoan zer esana sortu du berri onek, edertzalle eta jakitunen artean. DunixiEgan 1955 (5-6), 32.