(
L-ain ap. A
; VocBN
,
Dv,
H),
lardeiatu (
S ap. A
).
Castigar; reprender; amenazar.
"Menacer, inspirer de la crainte"
VocBN
.
"Reprendre avec autorité et même avec menace"
Dv.
"
Iausten ezpada eztitasunaz, larderiazazu
"
H.
"
Larderiaturik isilarazi nuen (BN-arb)"
Gte Erd 170.
Eta hainitzek larderiatzen zuten, ixil zadin amoreagatik.
TB Mc 10, 48 (Lç mehatxatzen, IBe gogor egiten
).
Larderiatu zuen Piarres erranez: Gibelerat egik, satan.
Dv Mc 8, 33 (Ol, Leon larderiatu; Lç reprotxa, He erreprenitu, Ker agiraka egin, IBk haserre egin, IBe gogor eraso).
Oinhazeez halaber larderiatzen du bere ohean.
Dv Iob 33, 19 (Ol arragotu, Ker zuzendu, BiblE zentzarazi).
Serora batzu borthizki larderiatu zituen.
Laph 73.
Bere amak larderiatzen eta laidostatzen du.
Prop 1876-77, 73.
Jainkoak larderiatu zuen [Mois]: Ez hola utz gizon hori.
Arb Igand 70.
Lehen, behar zenean, burhasoek haurrak larderiatzen zituzten.
Ezale 1897, 174b.
Herrestatu zuten, fededunen eta Fedea besarkatzekoa zuketenen larderiatzeko.
Prop 1908, 59.
Israelitak larderiatu zituen [Jeremiasek] bere huts handien gatik.
Zerb IxtS 68.
Jaungoikuarren zin desaskat, ez larderijatu ni.
Arriand Mc 5, 7.
azpiadiera-1.1
Inspirar respeto.
Mendiz hunateko Euskaldunak, ahur bat baizik ez gare. Gu zer garen ikusteak, non nihor larderia dezake?
Lander RIEV
1910, 604.