bazter
1 iz. Ertza, muga. Bazterrik ez duen izaki ezin handiagoa. Bazterretik bazterrera, hau munduaren zabala! Munduaren bazterreraino jarraikiko natzaizu. Munduko, munduaren lau bazterrak. Oihanaren bazterretik. Gipuzkera ez da Gipuzkoa osoan egiten, bi bazterretan mintzairak bestelakoak direlako. Ohearen bazterretik noizean behin atzapar beltz itsusi bat agertzen zela. Bi bazterretako etxe lerroak. Liburuaren azken orrialdeetan, barneko bazterrean eskuz idatzitako oharrak. || Ia ez zebilen autorik, baina bat agertu orduko, bazter-bazterreraino arrimatzen zen aita.
2 iz. (Gauza abstraktuez mintzatuz). Bakea, bazterrik gabeko bakea, maitatzen zuen bihotz-bihotzez. Bere ontasun bazterrik gabekoa.
3 iz. Ehunaren ertza, eta bereziki soinekoaren barrena. Mihise-bazterra. Gona-bazterra lohitu zuen.
4 iz. Zokoa. Etxe barruko bazterrak arakatzen. Jar ezazue mahaia bazter batean. Zeure bihotzaren bazter guztiak azter itzazu. Bazterren batean utzita. Taberna-bazterrean lo zegoela. Ukuilu-bazterra.
5 iz. Batez ere pl. Aldea, alderdia, lurraldea, bereziki bakartua. Galileako bazterretara bakartu zen. Munduko bazter orotan. Probintziako bazter guztietara zabaldua. Jo bazter bat eta jo bestea. Bera ibili zen bazterretan. Bazter handia da Etiopia. Lur-bazter handiak landuz bizi ziren.
6 iz. pl. Leku guztiak, inguru guztia; inguru horretako gizartea edo giroa. Hamaika euskaltzale zintzo badago oraindik bazterretan. Susmo bat badela bazterretan. Bazterrak alaitu ziren. Ez naiz hemen berriz hasiko bazterrak aspertzen. Bazter guztietara begira. —Izenik ez al duzu? —Bai, jauna, eta ongi ezaguna, gainera, bazterretan.
7 iz. Bazterrekoa, bereiz edo bakartua dagoena. (Hitz elkartuetan, lehen osagai gisa). Egun osoko bidea egin behar izan dugu bazter-leku honetaraino heltzeko. Bazter herri batekoa naiz, bazter genero batekoa, bazter fede batekoa, bazter hizkuntza batekoa.
8 adj. Bazterrean dagoena, bakartua. Ez dago eskualde osoan hain leku bazterrik. Asiako bazterrik bazterrenean.