harrotu, harro/harrotu, harrotzen
1 da/du ad. Zerbait harro bihurtu, harrotasuna eman. Ik. hanpatu. Goldeaz lurra harrotu. Lastaira harrotzen. Janzten eta ileak harrotzen otoitz egiten baino denbora gehiago igarotzen dutenak. Ogi orea labean harrotu. Haizeak gonak harrotu zizkion. Bitsa bezala harrotua. || (Partizipio burutua izenondo gisa). Gerri estuak, bular harrotuak, berna lirainak. 2 da/du ad. Ibaiez, olatuez eta kidekoez mintzatuz, hazi, bolumen handiagoa hartu. Goiak bota zituen bota ahalak; errekak harrotu ziren. Ibaien urak oso harrotuta jaisten direnean. Olatuak harrotu egin ziren, eta uhartea bitsez inguratu zuten.
3 du ad. (Gai bat, puntu bat...) argira atera, aztertzeko. Ahazturik zeuden hainbat arazo harrotu ditu. Harrotzea merezi duen puntua.
4 da/du ad. Harrokeriaz, hantustez bete. Ik. harropuztu. Zure jakinduriak harrotu eta puztu zaituelako. Hain apala zinen hori harrotu zara. Bere edertasunaz harroturik. Erregek maite zuela jakin zuenean, ezin gehiago harrotu zen. 5 da/du ad. Bidezko harrotasunez bete. Zintzotasunez jokatu izan dut beti; horretaz harrotzen naiz.