itxura
1 iz. Zerbait edo norbait gure begien aurrean aurkezten edo agertzen den era; zerbaitetatik edo norbaitengandik ikusten dena. Ik. eite 2; antz1 3. Itxura engainagarria izan daiteke. Kanpoko itxura. Itxura hutsa. Itxura ona. Itxura barregarria. Ez du itxura txarra. Gaur ez du orduko itxurarik gazteak. Itxura onekoa, ederrekoa. Itxura gaiztoko haserrea. Aingeru batena du itxura. Asto itxura eman zidan Jainkoak zigortzat. Gauzen itxura aldakorra. XVII. mendean lortzen du frantsesak bere itxura landu hori. Erdarazko hitzak zein itxuratan hartu behar diren. Itxura txukuneko liburua. Zoriona edo zorion itxura. Jaungoikoaren itxurara egindako gorputz eta arimazko gizona. || Arrautza-itxurako perretxikoa. Tonto itxurako pertsona (Ik. itxurako). On itxurako gizon motz, gazte, sendokotea. || Hori duk itxura mutil gaztearentzat! 2 pl. Zahar itxurak hartu. Bost axola zitzaizkion itxurak.
3 iz. Irudia. Mariaren zurezko itxura bat. Noeren arka, Elizaren itxura.
4 iz. Funtsa. Itxurarik ez duen gezurra. Horrek ez du itxurarik, ez bururik ez buztanik. Horrek dioenak ez du itxura handirik.
5 iz. Modu egokia. (Ezezko esaldietan). Gauzak amaitu gabe uztea ez da itxura.
6 adb. Itxura denez. Ik. antza. Grazia egin zion, itxura.