harrotu, harro/harrotu, harrotzen
1 da/du ad. Zerbait harro bihurtu, harrotasuna eman. Ik. hanpatu. Lastaira harrotzen. Ogi orea labean harrotu. Haizeak gonak harrotu zizkion. Bitsa bezala harrotua. || (Partizipio burutua izenondo gisa). Gerri estuak, bular harrotuak, berna lirainak. 2 da/du ad. Ibaiez, olatuez eta kidekoez mintzatuz, hazi, bolumen handiagoa hartu. Goiak bota zituen bota ahalak; errekak harrotu ziren. Ibaien urak oso harrotuta jaisten direnean. Olatuak harrotu egin ziren, eta uhartea bitsez inguratu zuten. Haizeak olatuak harrotu zituen. Igerilarien besoen mugimendu azkarrek itsaso barea harrotu zuten.
3 du ad. (Gai bat, puntu bat...) argira atera, aztertzeko. Ahazturik zeuden hainbat arazo harrotu ditu. Harrotzea merezi duen puntua.
4 da/du ad. Harrokeriaz, hantustez bete. Ik. harropuztu. Zure jakinduriak harrotu eta puztu zaituelako. Hain apala zinen hori harrotu zara. Bere edertasunaz harroturik. Erregek maite zuela jakin zuenean, ezin gehiago harrotu zen. 5 da/du ad. Bidezko harrotasunez bete. Zintzotasunez jokatu izan dut beti; horretaz harrotzen naiz. Literatura izan nahi duen zinema bateko partaide izateak harrotzen nau.