irakin1, irakin, irakiten
1 du ad. Isurkari bat, beroaren eraginez bere barnean sortzen eta azalean lehertzen diren lurrun burbuilez, inarrosia gertatu. (nor osagarririk gabe). Urak dirakienean. Ura irakiten ari zen. Urak irakin duenean gatza ezartzen zaio. || Irakiten dagoen eltzea (Ik. irakitan). Gizon haserretua dirakien eltzea bezala da. 2 Irakin duena edo dirakiena. (Partizipio burutua izenondo gisa). Ur irakina. Ez du goiti joan behar esne irakinak. Olio irakinetan edo berun urtuan sartzen zituen. Itsaso irakinean.
3 du ad. (nor osagarririk gabe, asaldua edo aztoramena adierazten duten zenbait esapidetan). Odolak irakiten dit. Hori ikusten dudanean barru guztia irakiten jartzen zait. Bor-bor dirakien euskalkien arteko gerra. || (Partizipio burutua izenondo gisa). Ik. irakite; irakinaldi. Hark ere ez zekien ene grina irakinen berri. 4 du ad. Muztioaz eta kidekoez mintzatuz, hartzitu. (nor osagarririk gabe). Muztioak dirakienean. Upelean irakiten duen ardo egin berriaren antzera.