oinordeko
1 iz. Pertsona bat hiltzean, legez haren ondasunen jabe bihurtzen den pertsona; pertsona batek bere ondarearen jasotzaile izendatzen duen pertsona. Etxahuneko oinordeko naiz eta ez dut hemendik inora joan beharrik. Bizkaiko foruak eskubidea ematen dit haututzeko zuen artean gura dudana oinordekotzat. Gurasoek utzi ninduten beren oinordekotzat.
2 iz. Kargu edo egiteko batean beste baten ondorengo den pertsona. Ik. jaraunsle. Apostoluen oinordekoak dira apezpikuak. Izenak eta obrak, ondorengo eta oinordeko politikoen premian izaten dira, iraungo badute.