bihurritu1, bihurri/bihurritu, bihurritzen
1 da ad. Asaldatu, norbaiten aurka altxatu. Ene aginduen aurka bihurritu da.
2 du ad. Zerbait bi muturretatik alde banatara biratu, edo mutur bat finko dagoelarik bestea biratu. Ik. bihurtu 5. Lepoa bihurriturik joarazi zion lurra zezenari, behin alde batera, eta gero bestera. Lepoa bihurrituz akabatu zuen oiloa. Besoa bihurritu zion. Hariak binaka bihurrituz soka egin zuen. Erori eta orkatila bihurritu zuen. 3 du ad. Gauza abstraktuez mintzatuz, korapilatu, nahasi. Esaldia bihurritu gabe. Berez bezala dator horrexegatik, ezer behartu eta bihurritu gabe, biak berdintzea. Erraz ziruditenak zaildu eta zuzen ziruditenak bihurritu.