(...)
Desde Santa Barbara hasta Talaguchia
(...)

(...)
Talagutxi (233-236. orr.): XX. mendean oraindik dokumentatzen da amaierako mugatzailea eta, horregatik, eutsi behar litzaiokeela uste dugu, Talagutxia (-a) arazukoa emanik. Irizpideen iruzkinean «artikulua leku izenetan pixkanaka sartu» dela defendatzen den arren (101. or.), corpus dokumentalak argi erakusten digu gauzak alderantziz gertatu direla, alegia, leku-izen askok mugatzailedun jaio zirela eta erabilerarekin, batez ere azken denboretan, galdu egin dutela (ikus, adibidez, liburuan bertan, jadanik XIX.aren amaieran mugatzailea galdua zeukaten Intxausti(-a) eta Landatxu(-a) 208-209. orr.), segur aski lekutasunezko kasu gehienetan deklinaturik -a- hori ezkutatu egiten delako (Talagutxia, Talagutxian, baina Talagutxiko, Talagutxitik, Talagutxira...).
(...)