lekuko
1 iz. Zerbait ikusi edo entzun duelako edo zerbait dakielako, horren berri eman dezakeen pertsona. Loudungo mirakuluen lekuko batek. Bera izan da haren azken negarren lekukoa. Lekukoek diotenez.
2 iz. Zerbaiten lekukotasuna ematen duen pertsona, bereziki auzi batean. Norbait zerbaiten lekuko hartu, ipini. Euskaldunok, eta Txillida dakart lekuko, ez gara arrotz Europa honetan. Bakoitzak bi lekuko hautatu behar ditu. Lekukotzat deituak izan direnak. Gezurrezko lekukoak. Lekuko egiazaleak, gezurrik ez; lekuko faltsuak, gezurra barra-barra.
3 iz. Zerbaiten lekukotasuna ematen duen gauza. Arbasoen lanak hor daude lekuko. Egungo hizkuntzaz ari ez denak testuak behar ditu lekuko, ordukoari antzemango badio.
4 iz. Errelebo-lasterketetan, talde bereko lasterkariek elkarri eskutik eskura pasatzen dioten pieza zilindrikoa, txanda-aldaketa behar bezala egin dela erakusten duena. Lekukoa pasatzeko teknika ere ondo zaindu behar da. Boltek hartu zuen lekukoa hirugarren tokian, eta Powelli eman behar zionean bizkorregi gerturatu zitzaion.
5 iz. Errelebo-lasterketen eredura, eskuz esku pasatzen den gauza, ekimeneko partaide guztiek babesten edo bultzatzen duten zerbaiten sinbolo edo irudi dena. Ilargiraino eramanen nuke Korrikaren lekukoa. Bi emakume horiek egin zituzten azken metroak lekukoa eskuetan zutela.